Zelfs toen, hoewel de harde schijfingenieurs veel schotels in een bepaald model wilden zetten, de standaard "slimline" factor van de harde schijfvorm tot 1 duim in hoogte beperkt is, die het aantal schotels beperkt dat in één enkele eenheid kan worden gezet. Natuurlijk, werken de ingenieurs constant om de hoeveelheid ontruiming te verminderen die tussen schotels wordt vereist, zodat kunnen zij het aantal schotels in aandrijving van een bepaalde hoogte verhogen.
De magnetische patronen die uit uw gegevens bestaan worden geregistreerd in een zeer dunne media laag op de oppervlakten van de schotels van de harde schijf; het grootste deel van het materiaal van de schotel wordt genoemd het substraat en doet niets dan steunt de media laag. Om geschikt te zijn, moet een substraatmateriaal stijf, gemakkelijk zijn met, lichtgewicht, stabiel, magnetisch inert werken, goedkoop en gemakkelijk beschikbaar. Het het meest meestal gebruikte materiaal voor het maken van schotels is traditioneel een aluminiumlegering geweest, die aan elk van deze criteria voldoet.
Wegens de manier de schotels met de lees-schrijfhoofden spinnen die net boven hen drijven, moeten de schotels uiterst vlot en vlak zijn daarom zijn de alternatieven voor aluminium, zoals glas, glassamenstellingen, en magnesiumlegeringen voorgesteld. Het nu kijkt meer en meer waarschijnlijk dat glas en de samenstellingen die met glas wordt het gemaakt de volgende norm voor het schotelsubstraat zullen zijn. Vergeleken bij aluminiumschotels, hebben de glasschotels verscheidene voordelen:
- Betere Kwaliteit:
- Betere Starheid:
- Dunnere Schotels:
- Thermische Stabiliteit:
Één nadeel van glas in vergelijking met aluminium is breekbaarheid, in het bijzonder wanneer gemaakt zeer dun.
Het substraatmateriaal waarvan de schotels worden gemaakt vormt de basis waarop de daadwerkelijke opnamemedia worden gedeponeerd. De media laag is een zeer dunne deklaag van magnetisch materiaal dat is waar het daadwerkelijke gegeven wordt opgeslagen. Het is typisch slechts een paar millionths van een duim in dikte.
De oudere media van het harde schijven gebruikte oxyde. De media van het oxyde zijn goedkoop te gebruiken, maar ook hebben verscheidene belangrijke tekortkomingen. De eerste is dat het een zacht materiaal is, en gemakkelijk beschadigd van contact door een lees-schrijfhoofd. De tweede is dat het voor opslag vrij met geringe dichtheid slechts nuttig is. Het werkte boete voor oudere harde schijven met vrij lage gegevensdichtheid, maar als fabrikanten had tot doel om meer in te pakken en meer gegevens in de zelfde ruimte, oxyde waren niet tot de taak: de oxydedeeltjes werden te groot voor de kleine magnetische gebieden van nieuwere ontwerpen.
De harde schijven van vandaag gebruiken dunne filmmedia. De dunne filmmedia bestaan uit een zeer thin.layer van magnetisch materiaal dat op de oppervlakte van de schotels wordt toegepast. De speciale productietechnieken zijn aangewend om het media materiaal op de schotels te deponeren.
Vergeleken bij oxydemedia, zijn de dunne filmmedia veel meer eenvormig en vlot. Het heeft ook zeer superieure magnetische eigenschappen, die het toestaan om veel meer gegevens in de zelfde hoeveelheid ruimte te houden. Na het toepassen van de magnetische media, is de oppervlakte van elke schotel gewoonlijk behandeld met een dunne, beschermende, laag die van koolstof wordt gemaakt. Bovenop dit wordt toegevoegd een super-dunne het smeren laag. Deze materialen worden gebruikt om de schijf tegen schade te beschermen die door toevallig contact van de hoofden of andere buitenlandse kwestie wordt veroorzaakt die in de aandrijving zouden kunnen krijgen.
|
